De weg van het hart

Het is werkelijk een bijzondere tijd. Nog maar een paar weken te gaan en dan loopt het jaar 2012 af. Zo ook de Maya-kalender en vele andere kalenders en cycli. De belangrijkste cyclus die de mensheid en haar planeet beïnvloedt is die van het Vissendtijdperk, die nu ook eindigt. Tegelijk verwelkomen we het Watermantijdperk.

In de nieuwsbrief van ‘Goede Wil’ werd de komst van het nieuwe tijdperk als volgt verwoord: ‘Water ben ik, uitgeschonken voor dorstige mensen. De taak bestaat in het tegemoet komen aan de noden van de mensen op alle gebieden en om juiste menselijke verhoudingen tot stand te brengen zodat het licht en de liefde en het Plan kan circuleren door alle mensen van de wereld.’

Anders gezegd; we zullen eindelijk de weg van het hart gaan bewandelen. Het denken vanuit het hoofd heeft ons veel gebracht, maar helaas geen moraal en empathie. Met het hoofd is dat ook niet te beredeneren. Want je kunt zowel een betoog vóór als tegen iets houden, je komt er nooit uit. Alleen de weg van het hart weet het antwoord. Of zoals Omraam Mikhaël Aïvanhov dat zo mooi zegt: ‘Het verstand heeft uit zichzelf geen enkele morele bekommernis: het zoekt, ontdekt, vindt uit, ontwerpt, combineert, zonder zich erom te bekommeren hoe zijn uitvindingen zullen worden gebruikt.’

De weg van het hart heeft echter niet te maken met de emotionele en sentimentele bewustzijnslaag, die aan het lichamelijke vast zit. Het betreft de subtiele en gevoelsmatige intuïtie vanuit het hart, die buiten het lichaam plaatsvindt. Maar wel de verbinding heeft – via een energetisch koord – met het (fysieke) hart.

De mensheid wordt steeds gevoeliger en wordt daardoor steeds subtieler in het aanvoelen of iets wel of niet klopt. Uiteindelijk is geen enkel geheim, geen enkele dubbele agenda hier tegen bestand. De verkeerde intenties komen in deze tijd toch wel bovendrijven. We zijn steeds minder onder de indruk van de argumentatie van ‘de weg van het hoofd’. Vooral als deze argumentatie niet zijn oorsprong heeft in het hart.

Kijk naar het zogenaamde ‘samen optrekken’ van de Europese regeringsleiders. Men probeert uit de crisis te komen, maar raakt er steeds verder in verstrikt. Eigen belang, afgescheidenheid en het niet hebben van een gemeenschappelijke visie over Europa breekt hen op. Eigen belang is (onder andere) een gebrek aan empathie. Want als je werkelijk (de noden van) de ander aanvoelt, dan ga je er iets aan doen.

En wat te denken van de Hamas en Israël. Op de ‘fundamentalisten’ uit beide kampen na, vindt niemand in de rest van de wereld deze strijd nog nuttig of rechtvaardig. Men begint steeds meer in te zien dat het een kinderachtige en kortzichtige strijd is geworden met alleen maar verliezers. De (vroegere) emotionele en sentimentele verontwaardiging wordt geleidelijk aan vervangen door de veel subtielere verontwaardiging van het hart, die aanvoelt dat – ondanks de mooie woorden – er niets meer van klopt.

In de geschiedenisboeken van onze kleinkinderen zullen vele huidige wereldleiders worden afgeschilderd als een karikatuur van het Vissentijdperk. Als een destijds uitstervend ras dat bleef volharden in nationalistische, hebzuchtige en financiële belangen. Terwijl het grootste deel van de bevolking allang klaar was voor de nieuwe energie.

Aïvanhov haalt ook andere tijdperken van de mensheid aan: ‘Alleen het hart kan de kwalijke gevolgen van het verstand overwinnen. Indien het hart ten opzichte van het verstand zijn plaats niet opeist, zal dat de ondergang van de mensheid betekenen. Er zijn in het verleden culturen, beschavingen geweest die de onze overtroffen, en ze zijn verdwenen als gevolg van het overwicht dat aan het verstand werd toegekend ten nadele van het hart, want het verstand duwt de mens altijd op het pad van het egoïsme, de overheersing, de onrechtvaardigheid, de onderwerping van mens en natuur’.

Dit verschil tussen hoofd en hart – in de maatschappij en in mensen zelf – zorgt voor spanningen. Dat is logisch. Sommigen denken echter, omdat men spanning voelt, dat de oorzaak angst is en daarom is men angstig. Terwijl het dus andersom is. Er is spanning. Punt. Verder niets. Hoe deze spanning niét om te zetten in angst, las ik deze week bij Benjamin Creme: ‘Voor angst is geen plaats in het hart dat wordt aangevuurd door dienstbaarheid en liefde. Wapen je daarom met dienstbaarheid en zie de toekomst met vreugde tegemoet. Verwelkom met een blij hart de veranderingen die moeten plaatsvinden.’

Laten we dus vertrouwen hebben. ‘Water ben ik, uitgeschonken voor dorstige mensen’. Een waarlijk prachtige en liefdevolle tijd zal aanbreken, waarin de kosmische mens zal opstaan en zal gaan leven naar zijn afkomst en evolutionaire doel.

Ronald Jan Heijn