Europa, eenheid door verscheidenheid

De berichtgeving over Europa is verwarrend. Europese unie, politieke of monetaire unie? Natuurlijk, iedereen wil rust en vrede en daarom klinkt samenwerking altijd sympathiek en belangrijk. En dat is het ook. Echter, moet dit proces op de manier via een gemeenschappelijke munt?

Het antwoord op deze vraag heeft alles te maken met de levensvisie die je hebt. Als je ‘het fysieke denken’ aanhangt, en dus denkt dat de mens zijn lichaam is, dan vind je dat waarschijnlijk ook van landen. Een land is een optelsom van structuren en afspraken. Dus als landen moeten samenwerken, dan maakt het niet veel uit waarmee je begint, zolang je maar goede afspraken maakt.

Mede door deze zelfde fysieke en materiële kijk op het leven gelden natuurlijk vooral de tastbare dingen, zoals geld en materie. Daarom – we hebben deze ‘mantra’ al vaker op deze site geschreven – ‘het is het beperkte denken van ons ego, van onze persoonlijkheid. Die denkt in eigen belang, vindt status belangrijk, vindt geld belangrijk en heeft nooit genoeg, het is niet te bevredigen. Het kan ook niet tegen zijn verlies en is tot alles in staat uit lijfsbehoud. En bovenal: het denkt in afgescheidenheid: ik en de ander. Het ego kent wedijver en jaloezie, en heeft daarmee een zeer vijandige wereld geschapen. Precies wat we allemaal om ons heen zien. Wedijver, afgescheidenheid en commercialisering, dát is het grote vergif in de wereld en heeft de wereld ontzield en aan de rand van de afgrond gebracht.’

En vanuit deze levensvisie en gemoedstoestand wil Europa – via een gemeenschappelijke munt – een eenheid worden. Het is niet alleen de grondhouding en visie die niet klopt, het is ook de verkeerde volgorde. Elkaars portemonnee delen is pas de laatste stap. Er moet eerst onderling vertrouwen en respect zijn. Vergelijk het met een beginnende relatie tussen 2 partners. Je gaat niet meteen over geld praten en de financiële dingen regelen. Er moet eerst een gemeenschappelijk gevoel zijn en ‘een elkaar aardig vinden’. Er groeit – ondanks de verschillen – wederzijds respect en genegenheid. En als die basis er is, is het tijd voor andere dingen.

Zo ook met landen. Want natuurlijk is een land veel meer dan zijn fysieke grenzen en structuren. Een land kun je vergelijken met een mens. Het heeft een persoonlijkheid en een ziel. Het wordt gevormd door het collectief bewustzijn van de bewoners. De cultuur (en structuur) van een land is een combinatie van de persoonlijkheid en de ziel, net als bij een mens. Dus ook een land is een entiteit op zich.

Vergelijk de 27 landen van Europa nu met 27 mensen. Deze mensen proberen samen te werken. Als je denkt dat de mens zijn lichaam is, dan zie s.v.p. de voorgaande derde alinea én de huidige realiteit in Europa. Als je echter weet dat de mens – en een land – veel meer is dan zijn lichaam, ga je anders te werk.

Want net als een mens is een land bewustzijn, heeft een persoonlijkheid en een ziel. Alles en iedereen is verbonden met elkaar en geen enkele ziel is belangrijker dan de andere. Niemand is teveel en iedereen is nodig. Er is eenheid juist door de verscheidenheid. Het is de bedoeling om vanuit volledig respect en liefde voor de ander dienstbaar te zijn aan elkaar en de planeet. Het gaat om rechtvaardigheid en liefde. Het gaat om het samen delen van de bronnen van de aarde. Eenheid door verscheidenheid.

Op de vraag aan de Dalaï Lama of iedereen boeddhist zou moeten zijn, antwoordde hij: ‘Alsjeblieft niet! Dat zou enorm saai zijn en absoluut niet de bedoeling. Eenheid door verscheidenheid’.

Elk land heeft zijn taak en bedoeling in het grotere geheel. Zo is Amerika inderdaad een toonaangevend land. Zijn taak sluit – natuurlijk – aan bij zijn zielskwaliteit, namelijk, heel altruïstisch het beste willen voor iedereen en een voorbeeld zijn. Maar aangezien Amerika vooral nog vanuit zijn persoonlijkheid re(a)geert, is deze bijzondere kwaliteit nu vooral nog gekleurd door eigen belang: Amerika weet wat goed is voor iedereen, het moet op zijn manier.

Pas als landen inzicht hebben in hun bijzondere eigenheid en daardoor ook over hun plek in de wereld, kunnen landen met respect en liefde voor elkaar samenwerken en de werkelijke bestemming van planeet Aarde in vervulling laten gaan.

Daarom – om de eerdere ‘mantra’ te vervolgen – ‘de wereld heeft eigenlijk geen economisch, armoede of sociaal probleem, het heeft een diep spiritueel probleem: we weten niet wie we zijn, waar we vandaan komen en waar we heengaan. Het is daarom een existentiële crisis: we weten niet wat de zin van het leven is. Terwijl dat alles bepalend is! Is dat rijk worden? Of is dat bijvoorbeeld lessen leren en geestelijk groeien, onwetendheid omzetten in inzicht, dienstbaarheid? Mocht dit laatste het zijn, dan gaan we de wereld heel anders inrichten en is de economie en de munt weer dienstbaar aan het geheel in plaats van allesbepalend zoals nu’.