Over de wartaal in ons denken
Het kan u niet ontgaan zijn. ‘Iets de oorlog verklaren’ is in de loop der decennia heel populair geworden. Vooral in de US, maar ook hier. Men praat over ‘the war on drugs, the war on terror, the war on cancer …’ noem maar op. Als men iets niet wil, wordt het de oorlog verklaard. Men wil het uit de weg ruimen in de hoop dat de samenleving erop vooruit gaat. Maar werkt het ook?
Nee.
‘The war on drugs’ is al decennialang hopeloos verloren. Maar het gaat verder – en dat is ook het kenmerk van de andere ‘oorlogen’: het heeft het vele malen erger gemaakt! Meer dan tachtig procent van alle misdaad (men zegt zelfs 95%) is ‘drugs’-gerelateerd. Door de oorlog aan drugs te verklaren is het probleem volledig uit de hand gelopen. Zowel het totale politie- en justitie-apparaat als de misdaad houden elkaar in de greep en hebben zich decennialang in een spiraal omhoog tegen elkaar opgebokst. De situatie is nu ontstaan dat het grootste deel van politie en justitie hier hun recht van bestaan aan hebben ontleend. De anti-misdaad-industrie bloeit als nooit te voren. Het gaat om miljarden dollars. Zeer matig succesvol, maar ondertussen zeer omvangrijk. Dit is één van de redenen waarom weinigen staan te trappelen, om de drugs te legaliseren: er hangt teveel vanaf. Hoewel – meer en meer doordrongen van het huidige falen – komen er gelukkig steeds meer geluiden van het legaliseren van drugs. Stel je voor als men daar 100 jaar geleden mee begonnen was?!
Exact dezelfde denkfout is begaan met ‘the war on terror’. Tien jaar oorlog heeft zowel Afghanistan als Amerika aan de rand van de afgrond gebracht. En het terrorisme bestaat nog steeds, het is zich hier en daar zelfs beter gaan organiseren. Het zijn er in ieder geval meer in aantal geworden, verteerd en opgehitst door de agressie en geweld van ‘het Westen’. Terwijl de oorlogsindustrie en ‘contractors’ ondertussen garen aan het spinnen zijn. Ook hier gaat het om enorme bedragen. Maar de bevolking van Amerika is miljarden dollars armer, en Afghanistan en Irak hebben ondertussen meer dan honderdduizend burgerslachtoffers begraven! Het frappante is dat de legerleiding nu eindelijk toegeeft dat de veiligheid en democratisering sowieso een proces is van tenminste 30 jaar! Maar was het dat niet ook al geweest zónder de Westerse aanwezigheid? Na alle ellende is men eindelijk bezig om in gesprek te komen met de terroristen. Stel je eens voor als men hier meteen mee begonnen was?! Hoe had de wereld er dan uit gezien?
Ook ‘the war on cancer’ is en zal nooit worden gewonnen, maar de industrie rond kanker is nog nooit zo groot geweest. Sinds de start van ‘de oorlog tegen kanker’ in 1971 is er alleen al in Amerika tweehonderd miljard dollar uitgegeven aan het vinden van hét geneesmiddel. Het jaarlijkse budget bedraagt 2,6 miljard dollar. “Het is ironisch, dat de kankerindustrie precies hetzelfde gedrag vertoont als de ziekte die zij bestrijdt: slechts uit op eigen vermenigvuldiging, verstikt en verziekt zij alles om zich heen.” (Quote en info uit bovendien.com). De ziekte is sinds 1950 met 54 procent toegenomen en ondertussen betreft het alle leeftijdsgroepen, ook kinderen! En nog steeds niet weet men hoe de ziekte ontstaat en hoe je ervan afkomt. Ondertussen blijft de industrie maar groeien. Stel dat de aanpak 50 jaar geleden een hele andere was geweest?
Zo ziin er meer oorlogsverklaringen die hetzelfde beeld vertonen: er is geen oplossing, het is zelfs verergerd, maar een paar partijen hebben er hun bestaan aan te danken en zijn er heel rijk mee geworden. De oplossing is ook nog steeds niet in zicht, het lijkt zelfs verder weg.
De reden van dit alles? Als je het mooi wilt zeggen: men neemt een reductionistische oplossing voor een holistisch probleem. Anders gezegd: ‘Je kan het gezwel er wel uithalen, maar in feite is het hele lichaam ziek. Maak het hele lichaam weer beter door de oorzaak te achterhalen’. De Westerse chirurgische kijk zorgt ervoor dat men ‘het gezwel’ wil elimineren. Niet beseffende dat het een geschiedenis heeft met vele wortels in vele (bewustzijns)gebieden van het lichaam cq. het land en de mensen.
De mensheid heeft dus geen medisch, financieel, honger of armoede probleem. Het heeft een bewustzijnsprobleem. Het is de manier van denken die tekort schiet. Men weet niet dat elke fysieke uiting een geestelijke oorzaak heeft. Alles is energie. De mens is bewustzijn en ‘toevallig’ heeft het een lichaam. Er is een groot gebrek aan inzicht. De wereldlijke problemen bewijzen het dagelijks. Letterlijk en figuurlijk is ‘iets de oorlog verklaren’ daar een schrijnend en tekortschietend voorbeeld van. Men moet veel ruimer gaan denken. En allereerst gaan beseffen wat de zin van het leven is en waar we vandaan komen. Daaruit volgt automatisch een ruimere manier van denken. Het is daarom een existentiële crisis: we weten niet wie we werkelijk zijn en wat de bedoeling van alles is. Het wordt tijd dat we ons bewustzijn gaan ontdekken. De psychische patiënten zullen ons eeuwig dankbaar zijn. Tot nu toe zijn niet alleen zij in de war, maar iedereen!
Ronald Jan Heijn
